|
Saturday, April 30, 2005
On Putting Up OneselfThat was a dream... then. I do not know what to call myself now. A young urban professional also known as a yuppie? I think I'm not even cool enough to be branded as such. I mean, I don't hangout in posh clubs, coffee houses and all those places which would make one look like an oh-so-rich-heir-to-the-thrown kid. Ok. I'm bad. That's my usual image of a yuppie. As one of my friends, by the name of Zig who has been out of this job over a month ago, said that we could be mistaken as a messenger of a certain company because we do not go to work in corporate attire. In short, wear what is comfortable. Wear yourself. It's been, hmm let me see, a year, four months and fifteen days of talking to whites and making them feel ok with my monotonous voice and emphatic less words. It was never easy. It is never easy. Well, as some would think that my account is easy and no challenge at all. So be it. Anyway, roaming here in Makati is fun. Oh, I've been a frequent briskwalker of Ayala Ave since the day I started working here. But honestly, I've never been to any place in Makati but Ayala. It's lovely especially during the holidays. Ok. Where were we? Hmm, Makati... the answer to most of the newly graduates' dreams... the place to fulfill one's dream/s... the future. Is it? Arguably, the best place to work at. Tall buildings; clean streets; malls, bars and cafes for leisure and fun. Maybe not the whole of Makati, still it's employee friendly. We have cabs, buses and of course, jeepneys criss crossing the streets. Plus those who have their own ride. Lucky them because parking is free, not at daytime, but at night. I never really envisioned myeslf to be here working and meeting new friends. Seriously. I thought I would just be spending my time in the province. Just to add, I am already living in a city but it's still way far compared to the cities in the metro. My first job was in the province. It lasted for more than five months. I enjoyed it. Actually, it's the people whom I learnt to appreaciate more than the job. My second was here already. And I must say that I am enjoying the time more and loving it. You know, when someone is working here, they look at their best almost everyday, good posture, the feel of being a certified professional. I don't know. Maybe it's just me. But that's how I look at it as of the moment. Daring the challenge would be easy to say. I am already dealing with my future here. To think that each year, I get older and all I have is more hours spent at work than with someone else. I'm not ranting. I'm just pointing out how I make my move to build my preferred career. It's like being on top of a mountain and enjoying the view. But later would still think about what's going to happen now and then. It's like being proud for not quitting but instead taking the risk to follow what I really want. It's being in a pedestal and living that moment. But I guess, a little dose of maturity would be very helpful. I made this entry with two purposes in mind. One is to celebrate the May 1 - Labor Day holiday. I am more of a worker now than a dependent young man asking for money from my mom like before. I take charge of the grocery and the bills. Man, it's never easy. I complain before and even up to now. But I just think that I would be doing this for the rest of my life especially when I already have my own family. This is how it feels to be the head of the family, I tell myself. To the one who are trying their very best to make both ends meet, supporting their families, sawllowing their pride for the sake of their loved ones, doing legal and illegal things to fill in their pockets... Cheers! Secondly, the more important reason in posting this is to make the new graduates realize how dreams could transpire. Dreams are real. Dreams are hopes. Dreams are inspirations. We all know it takes some time to land in a our dream job. But I'm sure every waiting is worth it. We all look stupid and clueless while looking for this building to pass our resume and have our interview. But that's part of the thrill. That makes the adventure colorful and unforgetable. So, welcome to the "yuppies' world." Before I go, here's a picture I took using my phone during my second day of training for a new sales account from December last year. It was already morning then since the training was scheduled from 10 pm to 6 am. This was Ayala Avenue one Saturday morning.
Taken from the 33rd floor of a certain building overlooking the said street. And officially today, I'm going to name this picture, "Soar". Once again, Advanced Happy Labor Day to all those who maximize their potential to be of help to this country.
posted by Arn  at 8:04 AM
|
Friday, April 29, 2005
Untitled Na-forward lang sakin 'tong email na 'to ni Cy, isang kaibigang nasa ibang bansa ngayon na malapit nang umuwi at inaawitan naming i-treat kami sa Boracay. Ang subject nung email ay: Fwd: A lesson to learn. Sorry to those who do not understand the language. I know I have to do this in my own dialect. Mas tagos kasi sa puso.
****************** Bakit kaya minsan ang sarap magmahal kahit walang kapalit??? naisip mo na ba iyon? kala mo okey lang... pero sobrang hirap...
Masarap magmahal hindi ba? Kahit ikaw, hindi ka sigurado sa pag-ibig ng taong mahal na mahal mo...
Minsan iniisip mo nalang na pagdating ng tamang panahon magiging maayos din ang lahat...
Sana nga!!! Nang hindi ka naman mukhang tanga na umaasa sa wala...
Minsan din ang sarap sarap isipin na minamahal ka ng taong mahal mo!!! yung tipong kayo na lang sana at hindi ang babaeng nakikita mong kasama nya na masaya at akala ang buong mundo ay kanilang kanila...
Minsan din ang sarap bumalik sa nakaraan... yung tipong masaya pa kayo, parang mga batang walang problema... kung meron man parang, against all odds ang settings... pero may nakabitin pa ring tanong... ano kayang nangyari??? pero ang kadalasang kasagutan e:
1. kasi di pala kami para sa isat-isa; 2. Nagkamali ako sa kanya; 3. iniwan lang nya ko ; 4. may iba na syang mahal; 5. niloko lang nya ko; 6. Di ako gusto ng parents nya; 7. ayoko na puro nalang kami away; 8. masyado nya kong sinasaktan; 9. nagsawa na sya sakin;
pero ito pinaka masakit;.
10.hindi pala nya talaga ako mahal (parang panakip butas)
Grabe hindi ba??? Pero kailan kaya natin maririnig na nagpapasalamat ang isang umiibig sa taong nakasakit at sinaktan sya??? minsan naisip din kaya natin na kung ano ang kahalagahan ng isang bagay??? Yung kailangang bigyan ng halaga habang nandyan pa! Minsan kasi, saka lang natin nalalaman ang isang kahalagahan ng isang bagay pag wala na ito sa atin!!!
kaya minsan din isipin natin yung mga sinasabi, kinikilos, ginagawa natin kasi hindi lahat ng tao kayang tanggapin kung ano at paano natin ginagawa ang isang bagay!!! subukan nating magpasalamat sa kabila ng lahat...
A. kung sinaktan ka nya... magpasalamat ka dahil sya ang dahilan para tumibay ka;
B. kung niloko ka nya... patawarin mo at pasalamatan mo... dahil kung hindi sa kanya hindi mo mararamdam ang sakit na pwede ding maramdaman ng iba... at least hindi mo gagawain sa iba;
C. kung hindi ka nya minahal... pasalamatan mo!!! dahil at least kahit papano na-feel mo na minahal ka nya kahit hindi, pasalamat sya dahil ikaw minahal mo sya ng buong buo;
minsan kailangan lang natin harapin kung ano man ang nakasakit sa atin... piliting kalimutan... piliting harapin kung ano ang noon... noon lang yun... iba ang ngayon!!! dahil kung nasaktan ka man noon, ngayon mag-iingat ka na at alam mo na kung ano dapat at hindi para hindi masaktan.
mahalin mo ang mga taong nakasakit sayo dahil sila ang dahilan para maging matibay ka!!!! para sa susunod di kana basta-basta padalos-dalos. pasalamatan mo ang taong nakasakit sayo...
sino ba ang mas mahalaga, ang taong mahal mo o ang taong gusto mong mahalin???
ang taong kasama mo buong araw o ang taong iniisip mo bago matapos ang araw???
siya bang kasa-kasama mo sa lahat ng ginagawa mo o siyang dahilan ng lahat ng galaw at ginagawa mo???
sino ba ang mas mahalaga... yung taong nais mong makasama habang buhay o yung taong hindi mo makita ang habang buhay kapag wala siya?
Sino ang mas matimbang... yung taong pag kasama mo'y parang kay bilis ng oras o yung taong tuwing iniisip mo'y parang kay bagal ng oras?
ano ang susundin mo... ang dinidikta mo sa puso mo o ang dinidikta ng puso mo syo?
sya ba yung laging pumapasok sa isip mo o siya yung laging laman ng panaginip mo?
Sino nga ba... ang taong nagpaluha syo, o ang taong nagpunas sa minsang pagluha mo?
Sino sa kanila... ang taong nagpapatawa syo o ang taong dahilan ng lahat ng iyong emosyon?
Sino nga bang pipiliin mo???
ANG TAONG MULING NAGBUKAS NG PUSO MO...
O ANG TAONG MATAGAL NG NANDOON???
******************
Sa lahat ng mga nabanggit, parang isang mahabang quiz ang lahat. Trial ang error, right minus wrong, odd man out... Hindi lahat nakakapasa with flying colors. Hindi lahat nakakaintindi at nakakasunod sa instructions at directions. Meron din namang iba na maaaring na-absent at kailangang kumuha ng special exam. Ano pa nga ba't nasabi pa na "Life's a game"?
Pero ang pinakanagkraoon ng dating sakin ay yung mga panghuling nasulat. Yung sunudsunod na mga tanong na sa "sino" nagsimula.
Ang hirap sagutin, no? Ganun naman yata talaga. Basta usapang may kaugnayan sa puso ay masyadong sentimental ang lahat. Sa pagbasa lamang ng email na yan, eh parang kay dali. Kayang kaya kong sabihin na, "Ok lang yan. Sisiw. Wala yan. Lilipas din." Pero kung nandun na ko mismo sa alinmang sitwasyon sa nasa itaas ay baka hindi lamang isang patak ng luha ang lumabas sa aking mga mata. Tiyak na sunodsunod ang pagtulo nito na may kasamang paghikbi, pagmumunimuni at panandaliang pagkawalang gana na ipagpatuloy ang buhay.
Siguro minsan may pagkakataong mangingiti na lang ako at sasabihan ko ang sarili ko na, "Ayan kasi. Di nag-iisip." May kasama pang pailing-iling 'yan. O, di kaya'y mapapabaling na lang ako sa ibang bagay para lang makalimot.
Kay hirap nga naman utuin ang sarili. Yung sasabihin ko na ayos lang ako at walang lang ang lahat.
Nakakalitong mapagitna sa dalawa. Nakakaalangan kung sino ang mas bibigyan mo ng atensyon. Masyadong mahahati ang oras at panahon sa mga bagay-bagay. Mahirap din kasi na ipilit ang sarili sa mga bagay o tao na gusto ko o di gaanong gusto. Iba din ang pakiramdam na dalawa anng gusto ko. O di kaya yung isa pang seryosohan, yung isa trip lang. Mahirap ding iwanan ang taong nagbigay sayo ng importansya nung mga panahong nag-iisa ka o pinipilit muling ibalik ang dating sarili mula sa isang kabiguan. Maiisip ko din syempre na suklian man lang mski na kalahati ang nagawa nya.
Ang weird nga na parang mahal nya ko pero iba ang mahal ko. Di naman pedeng share o threesome.
Kung susumahin, isa lang ang dapat kong itanong sa aking sarili. Sino nga ba ang dapat mahalin? Yung taong mahal ko o yung isang mas mahal ko?
Last Song Syndrome: How Do You Heal A Broken Heart, the last track from the cd compilation, Gig Sounds. An OPM song released under Star Records. I have yet to grab a copy of this one.
posted by Arn at 2:39 AM
|
Wednesday, April 27, 2005
Ang Witty Title DitoAyan naman ang gusto ko. Kakabalik ko lamang po, mga kaibigan sa aking vacation leave at day off. Bale two days akong naka-leave at two days din ang day off ko. Sumatutal, tumataginting na apat na araw na pahinga. Haayy.. pagkasarap ng buhay. Hindi na ko pumasok nung gabi ng Biyernes para sa 12 midnight shift ko sa Saturday ng umaga. Hmm, magulo na ang sked ko? Bale kasi ang leave na na-file ko, eh para sa Sabado at Martes. Kaya di ko na kinailangan pang pumasok ng gabi ng Biyernes at Lunes para sa shift ko sa madaling araw. Ano? Magulo pa din? Eh, wag mo nang isipin pa kung pano yung sked ko kasi maski ako nung una, eh litung-lito. Plano ko naman talaga na magpahinga nung mga araw na yun. Sabi ko nga, eh na-burnout, drain, saturate, *umisip ka pa ng angkop na salita katumbas ng mga nabanggit ko* na ko sa trabaho ko. Kaya naman bigla na lang ako nag-file ng leave at tinapat ko pa talaga ng na-sandwich ang day off ko. Eh, di mas ayos yun. Pabor na pabor sakin. Yun ang style. Hehe! Nung Biyernes ng gabi, eh may di ako inaasahang texter. Alam ko na busy sya. Alam ko na marami din syang inaasikaso at tinatapos. Bigla na lang na nag-text sya na para bang nagpapahiwatig na na-miss nya ko. O, di ako nangangarap. Basta yun ang punto ng text nya sakin. Kaya naman natuwa ako. Ay, correction. Tuwang tuwa pala. Kaya't kung si Vermon ay may tinatawag na "poison" kung saan "ka-close" at "kaibigan" lang daw nya, ako naman ay meron din. At itatago ko na lang sya sa codename na "hotcake." Kung bakit "hotcake" ay di ko din alam. Bigla ko lang naisip yan. Pero malamang kasi hot naman talaga sya. Past 8:30 pm yata na-send sakin yung text na yun. At nabasa ko lang sya ng mga 11 pm na yata. Syempre dali-dali akong nag-reply. At mantakin mo nga naman na gising pa si hotcake. Nawala bigla ang antok ko nun, a. Palitan kami ng text messages. Ok, sige. Cheap na kung cheap. Pero di ako nanliligaw sa text ko. Flirting lang siguro. Haha! Basta yun. Matagal din kaming nag-text. Tas yung medyo sa huli ko atang reply, eh tinanong ko sya ng, "Do you seriously miss talking to me? *may kasunod pa na mga tanong yan kaso di ko na ipo-post*..." At ang kanyang sagot ay, "Ok ka lang? Magtetext ba ko kung hindi? *may kasunod pa din to kaso secret ko na lang yun...*" Parang ayoko nang matulog nung gabing yun. Haayy hotcake. You made me so hot. Nung Sabado naman ng hapon ay nag-decide na ko na magpa-hot oil. Marami na kong kaibigan na nagsasabi na ipaayos ko ang buhok ko kasi nga pinapahaba ko tas ang gulo-gulo naman. May nag-suggest pa nga na ipa-rebond ko daw. Susko po. Ke mahal nun at di naman ako ganun ka vein. Ilang sapatos na ang mabibili ko sa presyo nun. Maski na ang crowning glory ng isang tao ay ang buhok nya. Mas pinapaniwalaan ko pa din na sa mukha naka-focus ang tingin ng karamihan. Kahit magulo buhok ko, cute naman. Haha! Pero yun na nga. Pumunta ko sa di kilalang parlor sa may crossing samin. Dun kasi ang sinuggest ng hipag ko. Dun daw sya nagpa-hot oil. Siya din kasi ang huling pumuna na ang dami daw flyaway ng buhok ko. So, sinubukan ko. Ako lang ang customer. Natawa lang ako kasi perstaym ko lang malagyan ng shower cap pagkatapos akong pahiran nung parang yelow na cream. Eh, nung araw din na yun e ang hina ng tulo ng tubig sa buong bayan ata namin. Kaya yung ginagamit nila na parang hose na pambanlaw ng buhok, eh walang tubig. Kaya di-tabo ang labanan. Ayos naman ang resulta. Pero ngayon, balik na naman sa dati. Di na ulet sumusunod sa galaw ang buhok ko. May sabit na. At malamang na di na ko makapag-asawa ng mayaman. Haha! Joke. Linggo naman ng hapon, eh kumain lang ako ng kumain. Ang pinakagusto kong napagtripang kainin nun ay yung tiglilimang pisong halo-halo sa kapit bahay namin. O, san ka pa? Limang piso lang. Walang ganyan sa isteyts.. este sa Maynila. Konti lang ang sahog. Gulaman na green, sago na kulay pula, pinipig, langka at ube. Syempre may gatas, asukal at ang malamig na ginadgad na yelo. Yum. Dalawa nga ang nakain ko, eh. At inilibre ko pa ang nanay at kapatid ko. Ang kuripot, no? Ok. Lunes naman. Dapat magkikita kami nila Kookai at Xixa sa isang fast food chain sa may amin. Nung Biyernes ko pa yata tinext sa kanila yan. Sinabi ko na ako na ang taya tas kwnetuhan kami. Mga barkada ko yan nung college maging sa ngayon. Matagal na din kasi kaming di nagkikita. At kalimitan ng pgkikita namin ay dun sa fast food na yun kami tumatambay para kahit ubos na ang pagkain namin, nandun pa din kami at nagkukwentuhan. So, yun na nga. Di natuloy kasi may emergency si Kookai. Nag-cater sya nung araw na yun. Sobrang ready na nga ako kasi nagbibihis na ko nung nag-text si Xixa na i-resked na lang daw sa susunod kong free time. Nalungkot tuloy ako kasi sobrange excited ako. Pero sinabi ko na ok lang, na next time na lang. Kaya dumiretso pa din ako sa bayan kasi ang tagal ko nang naghahanap ng dalawang tsinelas, isang sandals at isang regular na tsinelas lang. Kasi binigay ko na sa kapatid ko yung sandals na pinampapasok ko dati sa trabaho ko. Tas yung paborito kong tsinelas na nabili ko sa Sari-Sari Store nung Dec '02 (O, tanda ko ang date.), eh pigtas na. Actually, di pa sya gaanong pigtas. Malapit-lapit na pero ini-stapler-an ko kasi ng dalawang ulet kaya mukhang ok. Nakakarating pa nga ako sa bayan na ang suot, eh yung tsinelas ko na yun na malalay na at stapler na lang ang suporta. Ang jologs ko no? Para kong sira. Eh, kasi naman paborito ko yun. Kulay black and grey yun parang kulay nitong blog ko. Kaya sa sweldo ngayong linggo ay magmo-mall ako. Nakapag-leave na ko para ma-recharge ako kahit papaano. This weekend naman ay treat ko ang sarili ko. Sana lang ay may makita ko na ayos talaga at astig ang style. Si Kookai nga pala dati ay nasa DOH. Ang laki ng sweldo nya dun kaso napagod na din ata. Tapos napunta sya sa catering kasi yun ang business ng family nya. Binigyan sya ng puhunan tas ayun na, may sarili na syang market. Malaki din ang kita nya dun. Si Xixa naman ay dalawang taon na atang propesor sa state u dito samin. Si Joms naman ay medical transcriptionist at isang.. isang ano nga ba? Dalawa kasi ang trabaho nya, eh. Di ko alam yung isa. O, e ba't nasinggit si Joms? Basahin mo sa baba. Ay, barkada ko din yan nung college. Basta marami pa kayong malalaman tungkol sa mga barkada ko sa college sa mga susunod na posts ko. Nag-text kasi ko kay Joms tas tinatanong ko kung ano yung isa pa nyang work. Tinanong ko din kung yun pa din ang email add na ginagamit nya. Sa kapaguran ata, eh nalimutan nang sagutin ang tanong ko tungkol sa work nya. Sinabi lang nya na kaya dalawa ang work nya kasi incoming first year ang kapatid nya sa UST. Hihintayin din daw nya ang email ko sa kanya. Naisip ko tuloy. Dalawang kapatid ko ang nasa UST ngayon. Tumutulong din ako sa pagbabayad dun. Nagrereklamo na nga ako noon. Kaso parehas lang din kami ng sitwasyon ni Joms. Kaya... sa email ko na lang sa kanya sasabihin ang mga gusto kong sabihin, di na lang dito. Hehe! Bago matapos ang Lunes ng gabi ay nagtext ako kay hotcake. Inisip ko na di sya magre-reply kasi magkausap lang kami nung Biyernes ng gabi. Ganun kasi yun. Mga isang linggo ang pagitan bago makipagkwentuhan ulet. Kaso ang bilis naman nyang nagreply. Buti daw at nagtext ako. Nabo-bore na daw sya sa inaaral nya. Kaya nakangiti na naman ako habang nagrereply. Mas matagal ang kwentuhan namin. Bast dun na lang. Di ko na i-e-elaborate pa. Basta masaya ko ngayon. Haaayy. Teka. Anong oras na ba? Pasado alas dos na pala ng umaga. Buti di pa ko inaantok. Di ako nakatulog ng maayos kaninang tanghali, eh. Tas pagtulog ko kanina sa sleep room, eh di din ayos. Siguro na-carry over lang yung pakiramdam ko ngayon. Burntout? Stressed? Drained? Saturated? Medyo pa rin kasi parang bitin. Pero mas hyped at frenzied ako ngayon. Haayy, hotcake. Hope I'm in your dream tonight. Tetext sana kita kaso na-expire na yung load ko kanina. Bad trip. Ipo-forward ko pa man din yun "miss you" text mo sakin. Yihiii! Haha! Basta, I had a meaningful, worth it four days off. Maski na nangangarap pa din ako na mabalik ang AM shift, at least I have more than one way to cope up and entertain myself. Sana sa susunod makita at makakwentuhan ko na yung mga taong miss na miss ko na. My witty one liner here : [spoiler] Word of the day : Hotcake [/spoiler] ******************  to Pogie (April 15) - barkada ko na nasa Tate na, Vermon (25) - tropa mula sa PEx. Liza (29) - a.k.a. muther dito sa opis, and to my brother, Ted (29). Sorry sa mga nalimot ko yung birthday. Di ko kasi ma-access yung friendster ngayon, eh. Basta happy, happy birthday sa inyo lahat.
posted by Arn at 1:29 AM
|
Tuesday, April 19, 2005
Hey Arnold!Naku naman talaga, oo. It's one of those days. Not one. Hanggang ngayon pala, eh di pa ko gaanong okay. Pero di ito ranting tungkol sa kung anuman ang nangyari sa account ko. Kasama na yun, oo. Pero medyo nasanay na ko. Ang dami kong iniisip kasi. Na sa dami ng iniisip ko, eh nakakalimutan ko na kung ano yung importante, kung ano yung dati. Ok, sige. Bothered ako sa career, sa bills, sa tuition ng kapatid ko na mag-e-enrol na sa UST sa Miyerkules na ako ang sasagot ng half installment, sa schedule ko, basta lahat tungkol sakin. Syempre sakin. Buhay ko 'to. Ibaling ko man ang isipan ko sa iba, wala akong magawa. Career. Career. Career. Ano na nga ba ang narating ko after 10 years? Parang job application, no? Malayu-layo pa naman ang aking ika-24 na kaarawan. Kabataan pa naman yun. Pero syempre, ang gusto ng karamihan ng mga kumpanya, eh yung bata, fresh grad o di kaya may experience na. Karamihan ng mga nakikita ko kasi sa ad, eh 25 years old yung age limit nila. Parang pag na-over na ko ng 25, lagot. Humanap ako ng career ng mag-isa. Ok, sige. Above minimum ang sweldo dito sa call center. Take ng calls. Mag-English ka. Mag-sales talk. Customer service. Sa tech support, wala ako dyan. Pero iba pa rin yung setup kung harap-harapan kayong nag-uusap, eh di ba? Malay mo mag-decide ako na mag-med rep. Pero at least, may background na din ako sa sales. Iniisip ko din na sa government para magamit ko naman ang course ko (Jaja, ayos ba sweldo dyan?). Baka matulungan ako nung kakilala namin na makapasok sa local office dun samin. Kaso alam naman natin ang sweldo dun. Mahirap na din pag nasanay na na ganito ang karaninwang kita mo. Ang gulo, di ba? Uy, favorite line ko na yan. Meron nga akong kaibigan na nag-aaral sa isang call center school (Ehem! Ehem! Jomark?!) para lang daw mahasa ang comm skills nya. Wala pa daw sya balak mag-call center kasi may school pa daw sya. Nasabi ko na lang na parang ako pasuko na. Malamang magustuhan din nun. Kasi gaya ko, masarap nga naman ang parang college ang environment, para ka lang pupunta sa mall pagpasok mo kasi casual clothes lang at nakaka-surf ka pa ng ilang oras. Pero kung iisipin ko din pag umalis ako, saan naman ako pupulutin? Eh, di naubos lahat ng inipon ko kung wala pa kong kapalit na trabaho. Naisip ko din na di ako kawalan sa company kasi mass hiring ang call centers ngayon. Maski umalis ang isang empleyado, eh dagsa naman ang kapalit nito. Bah. Ang dami atang guma-graduate at naghahanap ng trabaho ngayon. Di ko naman dina-down ang sarili ko. Pakiramdam ko naman asset na din naman ako dito kasi mataas naman QA scores ko at sumusunod ako sa company policies. Yun nga lang. Ang bilis ng cycle at changes sa call centers. Matapos lang ang contract ng account na sine-serve mo at di na nag-renew, no choice but to train to a new account ka na. Yun ang idea na ayoko. Na nakadepende ka sa account mo. Pagnawala yun, floating ka. O, di ko pa sinama dyan yung schedule, a. Damn! I want a normal life. Kaya sa mga biglang nag-shift ng career (Uhm, Zig, Aisah, Gill, Mitch, Rich.. Nins, pati ba ikaw? Buti pa kayo.), masaya ko para sa inyo. ;) Matagal-tagal ko na din palang di nagagawa ito, ang ngumiti para sa sarili ko pagkagising sa umaga. Hapon na nga pala ko nagigising ngayon kasi umaga na ko umuuwi. May katabi kasi kong bookshelf sa kwartro. Kaya paggising ko, pag lumingon ako sa kaliwa, eh may reflection ako dun sa salamin sa pinto nun. Ayun, ngumingiti ako tas sinasabihan ko ang sarili ko na, "Hi, Arnold! Good morning!" Kanina ko lang ulit nagawa yan. Madalas ko din talagang kausapin ang sarili ko. Ayun lang. Kaya nga magpa-file ako ng leave sa Saturday at Tuesday kasi parang drained na ko. Alam mo yung orange na piniga? Parang ganun. Kailangan kong i-compose ulit ang sarili ko. Sabi ko nga, natambakan na ko ng mga iniisip ko since last week. Te-text ko nga yung dalawa kong kaklase slash barkada nung college, e. Dati pa din kasi nila ko niyayaya na magkitakits. Eto na siguro yun. Di ba iba din ang pakiramdam pag may nakausap ka? Kahit wala silang i-comment basta may makinig lang sayo. Alam ko na sasabihan na naman nila ko na di ako mapupunta dito kung di ako magaling. Nangyayari na naman kasi sakin yung kagaya ng mga nabanggit ko na noon pa sa iba kong posts. Na pumapasok lang ako kasi parang yun ang nakadikta sakin. Kain. Ligo. Bihis. Biyahe. Trabaho. Routinary. Nawawalan na naman ng sense yung mga gingawa ko. Eh, iyon e sa paningin ko. Alam mo yung kasabihan na sa sobrang pagmamadali mo, hindi lang yung tanawin papunta sa iyong paroroonan ang nami-miss mo kundi pati yung sense ng paglalakbay mo. Yun. Blangko lang ako lagi. Na parang wala lang to. Syeters. Kailangan ko talaga silang kausapin. O makita ko man lang sila. Gusto ko lang pangitiin ulit ang sarili ko gaya ng dati. ****************** Nung Sabado, bumili nga pala ko ng album ni Nyoy Volante - OPM Klasiks. Ayos yung mga versions dun lalo na yung instrumental na "Ngayon at Kailanman", yung sarili nyang kanta na "Nasaan" at yung "Umagang Kay Ganda" na siyang last song syndrome ko ngayon.
posted by Arn at 2:44 AM
|
Thursday, April 14, 2005
Sundae Wala lang yang title na yan. Di ba kasi pag summer masarap mag-ice cream. Parang ganun pag nag-swimming. Sarap gawin sa summer. Gaya last Sunday. Nagmadali nga akong umuwi kasi baka ako na lang ang wala. Galing pa kasi ko sa trabaho nun. 12 pm ang out ko. Eh, yung byahe ko pa. Kaya nakarating ako dun sa lugar ng past 2:30 pm. Di ko pa nga nkita. Sinundo na lang ako ng kapatid ko dun sa kanto. Private resthouse ata yun. Kami lang yung andun. Pagdting ko, nagsu-swimming na yung mga bata pati yung mga relatives ng side ng Tita Lit ko. Kami kasi, eh sa side ng Tito Ronnie ko. Kapatid ng mommy ko. Nagmano muna ko sa lahat. Tapos, kumain. Syempre walang pancit. Kaya ang una kong nilantakan, eh yung palabok. Sunod naman kanin at inihaw na tilapia. Tapos, nun nag-bingo muna kaming magpipinsan. Piso-piso lang ang tayaan. Swerte at nung unang sali ko, ako ang naka-bingo. Niloloko nga rin nila yung pinsan namin si Mar kasi isang beses ginawa syang tagasabi at tagabunot ng number. Eh, slang yun kaya nakakatuwa pakinggan. Nung last round, blackout, eh si Ryan ang tumama. Five pesos na ang taya nun. Pagkatapos nun, nagyayaan nang maligo. Ayun, langoy-langoy. Laro. Karera. Medyo hapon na kami nagbabad sa pool, eh kaya di ako umitim. Mas masaya ngayon compared sa ibang outing namin noon. Kumpleto kasi. Huling uwi ata dito sa Pinas ng mang-tito ko, eh Xmas 2002 pa ata. Basta masaya. Nung tinanong nga ng pinsan kong si Bebe sina Mar and Allyson kung kilala nila ko, sabi nila hindi daw. Tas sumingit si Mar na, "He's Ate Judith's boyfriend." Yun, natawa kami. Kasi pinsan din namin si Judith. Sabi ni Bebe, "No. He is AteTrina's brother. You know, Tita Tessie. He is her son. He is Kuya Arnold." Ang ganda ngang pakinggang na tatawagin ka nilang kuya at ate na pa-slang. Tapos pag kinakausap sila ng mommy nila ng Tagalog, Ingles pa din ang sagot. Nakakaintindi naman sila maski konti. Eto mga pix namen.. este nila pala. Di ako nakasama, eh. Hehe! Kuha na yan sa bahay ng lola namen.  Top: Jen, Judith, Allyson and Cherry. Below: Janelle, Bebe and Mayen  Jessica and Mar  Jessica and Mar take 2 Ako ang kumuha ng first three. Nahiya pa nga akong kunan yungmagkapatid, eh. Baka kako mahiya tas di magpakuha. Sinabi ko na lang na, "Mar, can I take your picture?" "Jess, you also." Ngumiti nga agad si Jess. Tas pinagtabi ko sila. Si Allyson, yung second child, yung nakasalamin na nasa gitna din ng 2 nakasalamin sa taas na pix. Si Jess ang eldest at si Mar ang bunso. They're in 8th, 7th and 4th grade respectively. Spring daw sa kanila kaya bakasyon sila nun.  Yung mga girls ulet. Good looks run in the famiy, he? Additional: Siya nga pala yung sinasabi kong newset addition sa family namin, si Gabby. Ipinanganak siya nung Holy Week. Di ko matandaan kung anong araw, eh. Pasensya. 
posted by Arn at 5:47 AM
|
Wednesday, April 13, 2005
DroggyOk. Got nothing to post. It's my first time to have a shift at 12 midnight. I do hope to get the best sleep when I reach home. I'm not used to sleeping while the sun is up and burning. Also, I'm asking one of my teammates to send the photos in my phone to her pc. Then, email them to me. Those pix were taken from our get together last Sunday. Yes. Photos coming soon. I would upload them once available. 'Til then. P.S. My eyes are getting heavy... (pronounced as geiting heivey) 
posted by Arn at 8:03 AM
|
Sunday, April 10, 2005
Not My Ordinary SundaySurprise. I'm still trying to finish my shift til 12 noon. Medyo nag-complain nga ako sa teammates ko na nakakainip maghintay pagkatapos ng shift ko. Kasi tapos na ko by 4pm. Tas next shift ko para sa interim ko, eh 3 am Sunday. So, 11 hours na wala akong gagawin. Ayoko na naman na mag-surf kasi nakakasawa na. Mga 6pm na nga ako nag-dinner. Biruin mo, a. Ang lunch ko, Jollibee tas dinner, eh McDo. Ang saya. Gusto ko na ng lutong bahay!  Nagpunta na ko ng sleep room ng mga 7pm. Buti't konti lang ang tao at may space pa. Pinipilit ko talagang matulog. Kasso pangit naman yun. Kasi di ako naka-relax kaya mahirap matulog. Nakatulog naman ako kahit konting oras lang. Nagising kasi ko sa lakas ng hilik ng isang tao dun. Kainis talaga.  Di na ko nakatulog ulet. Nakapikit ako pero hinintay ko na lang yung alarm ko. Kaya ayan. Maga po ang aking mga mata.  Mga bandang 1:30 am to 2:30 am, eh walang elevator. Kailangan kong maligo sa kabilang building. Eh, di syempre hinanap ko yung fire exit kasi yun lang ang gingamit para makababa at mapasok sa floor namin pag walang elevator. Sabi kasi sakin na sa tabi ng cr na babae yung pinto. Eh, nung tinanong ko sa teammate ko kung iyon yung malaking pinto na dalawa yung bukasan, sabi nila yun daw. So, yun ang pinasok ko. Nakita ko na may mga garbage bag tas may elevator din na isa. Tas may isang pinto na may nakaharang na silya. Sinubukan kong pindutin yung elevator sa pinasukan ko kaso ayaw. Yung pinto naman, eh naka-lock. Tapos, nung lalabas na ko sa room na pinasukan ko, naku! Naka-lock na yung pinto.  Nabubukasan lang yun ng nasa labas. Bale kung ikaw ang nasa loob, eh maghintay ka ng dadaan nang may magbukas sayo. Kaya ayun ang nangyari sakin. Mga 3 minutes din siguro ko nakulong. Tas buti may dumaan na babae at screen yung door kaya napansin nya ko. Ayun, binuksan nya tas tinanong ako kung paano ko napasok sa loob. Tumawa lang ako. Tapos, nadinig namin na may kumkatok sa kabilang pinto. Ako na ang nagbukas. Ayun pala yung hinahanap ko na fire exit. Kaya ayun. Bumalik muna ko sa station namin tapos sinabi kay Anne na papa-ring ko yung phone nya para sya magbukas sakin ng pinto pagbalik ko. Ayun na nga. Lumabas na ko dun sa fire exit. Kaso nakakatakot sa may 9/F kasi nakabukas yung pinto tas mausok. Eh, ang dilim pa naman. May fumigation ata kaya ganun. Sa JG ako pumunta kasi andun ang shower room. Tinanong pa ko ng guard kung sa sleep room ako. Sinabi ko na sa shower room. Nagtaka sya kasi ba't ang aga ko daw maligo. Sinabi ko na kakagaling ko lang sa shift tas may shift ulet ako. Nakabalik na ko dito sa building namin ng mga 2:30 am. Tama lang para sa 3 am shift ko. Kaya eto. Malapit na din akong matapos. Kasalukuyang 7:44 am na. Di naman pala nakakainip. Nung naghihintay siguro ko, medyo nainip ako. Pero ngayon ok na. Kumakain-kain na lang ako. Hehe. Magmamadali pa akong umuwi mamaya. May swimming kasi kami. Treat ng tito kong babalik na sa US sa Martes. Hahabol na lang ako. Hanggang 12 pm pa kasi ko. Masaya tiyak yun.  Yun lang po. Na-share ko lang. Natawa kasi ko nung na-lock ako, eh. Sya nga pala. Off ko ng Monday, Tuesday. Pero Tues pa lang ng gabi ay nandito na ko kasi 12am ng Wed ang pasok ko. Sana maka-adjust agad ako. Medyo antok pa ko, eh. Pero nagsa-sound trip ako. Ako na lang kasi ang naiwan dito.  Sige. Bye. Bye na.  Last Song Syndrome : Sunday Morning - Maroon 5 ** song currently playing on my background from somebody's blog**
posted by Arn at 7:16 AM
|
Friday, April 08, 2005
Ako Ay May Lobo
Pasensya na kundi ko natupad ang pangako kong medyo masayang post na kadugtong dapat nung kahapon. Nakayayamot kasi ang mga balita kahapon. Sa sobrang epekto nga, eh magpahanggang nagyon ay medyo down pa din ako. Ewan ko. Pero it's one of those days na parang ang dilim ng paligid ko at nagkapatung-patong ang mga iniisip ko. Opo. Ako'y may iniintindi sa kasalukuyang panahon. Na maski anong pilit kong utuin ang sarili ko, eh ko pa rin maiwasang matigilan at mapag-isip ng panandalian. Haayy.. Puro buntong hininga na naman ang kaya kong gawin ngayon. Mahugot man lang ang bigat sa aking loob. Malimit kong gawin na matulog sa biyahe lalo na kung pagod ako galing sa trabaho. Papunta man dito sa Makati o pauwi samin sa Bulacan, naiidlip ako maski na ilang minuto. Nakakawala din yun ng pagod, a. *** sa pagpapatuloy.. naudlot kasi't umuwi na lang agad ako at di ito natapos.. 9:53 am sa kasalukuyang oras*** Minsan tinatanong ko na lang ang sarili ko kung kailangan ko bang pahirapan ang sarili ko para lang sa trabahong ganito. Naiintindihan ko naman na taga-ibang bansa ang tumatawag samin kaya kailangan na naka-adjust yung oras ng Pinas sa kanila para maabot yung mga kailangan nila. Choice ko talaga na sa umaga pumasok. Kaso nga lang, eh ang kliyente namin ang nagbago ng polisiya kaya eto, simula na mamayang madaling araw ang panibagong sabak ko sa kakaibang shift. Biruin mo. Alas tres ng madaling araw ang pasok ko hanggang alas dose ng tanghali. Kaya nga makukuha kong matulog ngayon sa opis at dito na lang sa shower room maligo mamaya. Problema pa ang pag-jebs ko. Haha! Sayang nga lang at may swimming kami ng mga relatives ko bukas. Pauwi na kasi sa States ang mang-tito ko sa Martes kaya may get together kami. Hahabol na lang ako. Nagkapatong-patong pa nga ang mga nasa isip ko. Sunud-sunod ang bawal. Celfone.. web surfing (daw).. nahuli pa kaming nag-uusap ng Tagalog.. Eh, lahat naman dito ginagawa yun di lang nahuhuli. O, teka. Di ko dina-justify na ok lang gawin kung di nahuhuli. Sana lang, e ma-apply ang ganitong rules sa lahat ng employees. Mas nararamdaman ko tuloy na yung mga reps lang talaga ang bawal. Sabi pa man din nung unang pasok ko dito na pantay-pantay lang ang lahat kaya first name basis lagi ang tawagan dito. At nasabi ko din sa sarili ko na parang college ang environment kaya gusto ko. Eh, ngayon sa dami ng rules, e parang nasa high school kami. Parang konting mali ay sa principal's office o prefect of discipline ang bagsak mo. Siguro tumatanda lang sila at bumabata lang ako. Haha! Siguro mga tatlong buwan na ganito muna ang sked ko. Gagalingan ko na lang sa susunod para makuha ko ang priority 1 sa pagpili ng sked. Pero mas ok kung mababalik ang morning shift. Nawawalan na nga ako ng morale kasi parang back to zero na naman ako. Nung nagsimula kasi ako sa night shift nung bago pa lang ako, eh halos apat na buwan akong nag-adjust sa mga pagbabago lalo na sa tulog. Di ko itatanggi na nakatulong ang pagpe-pes ko, pag-ym, pag-surf ng mga sites na gusto ko. Sa ganung bagay, di ko namamalayan ang oras. At nalilibang ko na din ang sarili ko kesa naman magmukmok lang ako na pagod na ko. Sana kung kasing laki ng bayad na mga artista ang sweldo namin para sa isang puyatang taping. Kaso kami, eh limang araw na puyat. At pakiramdam ko pa, eh putol ang day off kasi sa kalahati na lang ng araw nagsisimula iyon. Pero may dalawang bagay na nagpagaan ng loob ko kahapon, eh. Nakakwentuhan ko kasi ang kuya ko. Siya lang ang nagre-renovate ng bahay nya. Sinabi nga nya yung mga gastos, utang, pagod sa paggawa. Yung kung gaano kailangan ng tao ang pera sa ganitong panahon. Di ba tama naman na mahirap kumilos kung wala kang pera? Naisip ko na malaki nga nag sweldo pag gabi ako papasok. Oo na. Sige na. Mukha ng pera. Pero iipunin ko yun. Di iyon ang magiging dahilan ko para bumili ng kung anu-ano. Naiisip ko na kasi na mag-resign na din. Halos kalahati din ata ng teammates ko na kaibign ko na, eh aalis na at may iba nang work na target. Kaso mahirap din humanap ng company na kayang tapatan ang sweldo ko ngayon lalo na kung di sa call center ako mag-a-apply. O, teka. Di malaki ang sweldo ko, a. Ang hirap din hanapan ng match na work ang course ko ,eh. Isa pa ding naiisip ko, eh yung sinabi ni Pope John Paul II. Yung, "Be not afraid." Sinasabi ko na lang din sa sarili ko na sandali lang to't di ko namamalayan na umuusad na yung oras. Tapos, panibagong palitan na naman ng shift. Mas ayos talaga kung mabalik na naman yung morning shift (Eto talaga pinagpipilitan ko, no?). Ayoko naman sabihin sa sarili ko na, "O, eto. Challenge 'to..challenge.." tas bigla na lang akong sasabak. Mahirap din ipilit sa sarili ko ang di ko gusto. Pero susubukan ko muna. At least, kundi man mag-work, eh sinubukan ko. Di ko alam kung paanong adjustment na naman ang gagawin ko. Buti na lang ang off ko, eh Sun - Mon. So, bale pumapatak ng Sat - Sun yun kasi nga start ng shift ko, eh 12mn. Last work day ko, eh 12mn ng Sat. Pasok ako ng Mon late night para sa 12mn shift ko ng Tues. Eto naman ang start ng work week ko. At least di na din gaano nakaka-depress. Ewan ko din. Basta ang dami ko pang aayusin. Maski nga yung oras ng pagkain ko, pag-prepare ko for work, lalo na yung sa pagtulog ko. Mami-miss ko ang Ayala pag umaga at hapon. Nakakalungkot kasi maglakad dito pag gabi kasi konti lang ang tao. Mas nakakapagod. Lahat naman kami kailangang mag-adjust. Eto'y di lamang sa shift kundi na rin sa bagong set ng reps sa sked. Wala na din kasi ang karamihan. 20 kami noon na ngayo'y 7 na lang. Panigurado na ang pakahihintayin ko na naman ay ang pagsapit ng rest days ko. ******************  to Nina, my teammate who just got married yesterday afternoon. Also bon voyage to my Tito Ronnie, Tita Lit, Jessica, Allyson and Mar this coming Tuesday. They would be going back to the US after spending their vacation here. And to all of my friends, please tell me I'm ok. That it's ok. And whenever I send a text message, you would reply. 
posted by Arn at 10:32 AM
|
Thursday, April 07, 2005
Thou Shall Move On To The NextThe news is here. A few minutes after arriving at the office, my shift bid paper was already given to me. And that means I am one of the reps who would stay with my current account. Seven are left. Thirteen has to move. That's the sad part. Funny thing is that a prayer in the newspaper I'm reading right now talks about changes. And I'm going put it here right now. By the way, it's from Inquirer Libre Vol. 4 No. 555 dated April 7, 2005 - Thursday. "Lord, tunay ngang kumikilos Ka sa bawat isa sa amin. Tunay ngang nandyan Ka at nakikinig sa aming mga dalangin. Kung sakali mang hindi natupad ang aming mga panalangin, ipaalala N'yo sa amin na ang lahat ng bagay ay may dahilan; na kung minsan ay sadyang hindi nangyayari ang aming mga naisin ay dahil may mas maganda Kayong plano para sa amin. (BB)"Coincidence? But I've been anticipating the announcement of the names of the reps who would stay. We were already informed that it might be given last week. But it's just last night when the email was sent to everyone. I remember posting in the support site's tagboard which read, "kailangan ko ng immunity necklace..." I drop by the chapel in Greenbelt every after shift to request to the good Lord about the current situation of my account. I wouldn't say I am not an effective worshipper. But the news about our client's new service window requirement has already been dropped to us probably three weeks ago. And in line with the client's decision, everyone shall be in a night shift. Bawling wont help though I really want to. Seven new schedules were given to us already to choose from. I am on the number two position to take my pick. I would want my schedule to fall on Mon - Fri, 9 pm - 6 am but I am definite this would be the top pick of the one who has the number one mark on his paper. But I'm still hoping that I would get this. If not, I guess the second best suited for me is 12 am - 9 am, Tues - Sat. That's 12 midnight folks. Sundays and Mondays would be my rest days. And to think that I still come from the province. I'm nowhere in the city. Poor me. But I need to get that schedule. I need it badly. By the way, this takes effect on April 10th. That means I'm three days away from my most dreaded shift. Oh, God! Help me. Major adjustment again on my part. A major one to be exact. I don't really get a good sleep at daylight. I need to psychologize. 12 am means I am still in the am shift. Silly. Ok. Enough of thinking about myself. Surely, my teammates who would be moving to the next building ( I'd like to this that it's just the building. But heck! That also concerns another account.) would be missed. Some of them are even more senior (if there's a word) than me. They're already experts in this account. Yeah. I have no control on the movements whatsoever. But higher authorities told us that this may be temporary only. May be? Just may be. Who knows? I still hope our schedules would fit the 24/7 window next shift change. I hope our client realizes how the customers need assistance from the Customer Service Dept esp. when they're home surfing the net. Then suddenly, the website is not functioning well, as what always happens. We give quality, man. Quality. Efficiency. I guess, the updates we've been waiting for are finally here. ****************** I was suppose to post something nice and uplifting. But that was smacked down by something else. Hence, this post. I'd try to compose myself before my shift ends. I'd post again later. I promise. And should be found above this. Take care each and everyone especially those who would be moved to another team/account. I honestly had a great, great time knowing each of you. Some I haven't spent some time with. But that's just for now. We're still in the same company. I hope to see you once in awhile. This is a new phase that each one of us would have to go through. Us here and you guys there. Photo reposts:      Cheers to the Shared Team!
posted by Arn at 8:21 AM
|
Wednesday, April 06, 2005
PabalangSaan man daanin, kay hirap pa rin intindihin ang personalidad ng isang tao. Ang imahe na gusto nyang dakilain ng publiko... Ang karakter na ibig itatak sa ating noo.. Ang attitude (O, wala na ko maisip na Tagalog na salita na dapat dito.) na pambalot sa pisikal na kaanyuan nito. Haayy buhay! Kung minamalas-malas ka pa'y ikaw ang mabibiktima ng ganitong klaseng pag-iintindi.  Hmm, sa dami ba naman ng ating/aking (O, sya. Sosolohin ko na.) nakakasalamuha sa mundong ito, eh di malayo na makatalisod ako ng may kagaspangan ang ugali. Bakit kanyo ko nagsasalita ng ganito? Pasensya pero ayoko nang magkwento. Ilalahad ko na lang ang aking mga natutunan sa pangyayaring ganito. O, handa ka na ba? Una, ang taong buraot ay buraot pa din. Baligtarin mo man ang mundo, kahalo na yan ng kanyang pagkatao.  Ikalawa, ang taong mahilig mag-inarte ay hindi maarte (Whatta connection?!). Siya ay sadyang a.) pa-importante b.) klsp (kulang lang sa pansin) c.) bitter (Uhm, ang Tagalog nito, eh, mapait. Tama po ba ako?).. mapait! mapait! mapait! at ang pinakamatindi.. *tenenenentenen* d.) wala lang. Trip nya lang. Ikatlo, lahat ng tao may pagka-plastic talaga. O, teka. Wag ka muna mag-protesta. Sa mga bagay na di gusto ng isang tao kung kulong na sya sa sitwasyon, eh wala na syang magawa kundi makisama, magkunwari na ok lang sya/ sa kanya ang mga nangyayari, magpasensya pero sa loob ay kumukulo na pala dugo nya, magpadala/sumakay na lang sa mga nangyayari at ang huli kong naiisip na dahilan ay dahil ayaw na lang nyang makasakit (Ang baet.) O, sya. Di na lahat. Karamihan na lamang lalo na yung di natin mga gusto. Ikaapat, hindi kailangang maging extravagant o magkunwari na ganito ka para lang makuha, mas matinik - maagaw, ang atensyon o oras ng isang tao at i-O.P. (out of place) ang iba para ma-solo mo siya. May mga tao talagang nilikha na malupet ang karisma.  Ikalima, bilang lang talaga ang pwedeng pagkatiwalaan ng isang tao. Mabigat mag-akusa at mag-ala makapili, no. Pero totoo. Kaya ingat-ingat lang po tayo. Ikaanim, ang taong sala sa init, sala sa lamig, eh malamang na pulmunyahin. Buti nga.  Ikawalo, di pa rin sa eskwelahang pinanggalingan nasusukat ang kakayahan, maging ang paninindigan ng isang tao. Ikasiyam, ang chismis mapanira lalo na sa isang relasyon. Sheeeesh. Ikasampu, ang balimbing ay di lang sa puno at palengke nakikita. Maaaring nasa loob din pala ito ng isang naka-air conditioned na istruktura... gaya ng refrigerator (Ay! Wala palang aircon yun.).  Ikalabingisa, ang mabilis maghugas-kamay sa isang sitwasyon ay isang taong marungis maliban na lang kung gumamit sya ng sabong may skin germ protection. Di, walang biro. Mas masahol pa sya sa isang taong namamakipak ang mga daliri na may singit-singit na lupa ang mga kuko. Suggestion pa- spa ka na lang kaya. Tas sabihin mo sakin kung ok kasi di ko pa nararanasang magpaganyan, eh. On with the topic... Ikalabingdalawa, may ibang tao din pala na pwede kong ikumpara sa diarrhea (Ingelsin ko na lang. Sagwa sa salitang Tagalog, eh.) Bigla na lang mararanasan pag may nakain kang di angkop sa iyong tiyan. Parang sa tao, kung kailan na-welcome mo na (Parang sa intake ng pagkain), eh dun aatake ng walang sabi-sabi na kung minsa'y pa-simple pa (Pag sa pagkain, bigla na lamang natin kakainin na di na natin naisip kung makasasama ba sa ating tiyan)... Isang diarrhea na panay toxins ang dala. O, naku. Naku. Masama talaga yan. Maaari na rin itong kakonekta ng nasa ikalima.  Ikalabingtatlo, pambihira ang talento ng isang dalahira. Ikalabingapat, ang isang taong may kinatatakutan, napa-paranoid.  At sa panghuli, ang karma, nararapat sa binabalikan nito. Parang ang basurang itinapon mo, babalik din sa'yo. Di ko na dadagdagan pa 'to, a.  Haay buhay ulet. Di ko akalain na may matututunan pa pala ako sa lagay na yaon mula sa taong muhka namang walang pinagkatandaan. Ngunit kung tutuusin ay mga natutunan ko na ang mga bagay na yan. Paalaala lamang para sa aking sarili, maging sa inyo na rin, na paulit-ulit lang naman ang aral na ating napupulot sa pang-araw-araw na buhay. Ang muli kong natutunan ngayon ay maaari kong matutunan o maalaala ulit sa susunod.. na nangyari na pala sakin ngunit naulit na naman. Nauulit lang ng nauulit. Hangga't maaari, eh welcome naman ako sa lahat ng tao. May sayad man o wala, oks lang. Sila naman yun, eh. Di ako. O, maski na ganyan ka, eh acquaintance pa rin kita ka, ha. Tigas talaga ng ulo, ko oo. 
posted by Arn at 11:35 AM
|
Saturday, April 02, 2005
Random Thoughts - Eight
Oh! I was just browsing my own site out of boredom when my eyes landed on my sidebar particularly on the 'tracks" section. What about it? I want to blurt out that it has been a year of blogging, blog hopping, template editing, tagging, blog linking, photo hosting, stat counting and sensible, and the not, posting.  With all these posts, I couldn't imagine that I still have the knack on one of the things that I love and that is writing. Well, wrong grammar was and still is the least of my priority. Express, not impress, you know. But honestly, I do watch my subject - verb agreement still.  Baywalk and Unstable Dancer was born on a lonely, boring night when I was still in graveyard shift at work. Instead of staring at my screen on the wee hours of the morning, why not keep my mind working since I needed to be awake for the rest of my shift. One of my teammates, Don is his name by the way, asked me if I blog. I said no but curiosity hit me so I searched for the meaning (blog - n. an online diary; a personal chronological log of thoughts published on a Web page; also called Weblog, Web log) of the word. I signed up for an account instantly. Then, begun blog hopping. I, surely, was amazed on the stories, layouts, tags, basically almost everything that was posted on the first few blogs I saw. Then, Betong, one of my PExer buddies, also asked me if I have a blog so he could link me up his site. I told him I have but never updated my entries. He asked me to update mine. Just look at the interval of my post: April 2004 was the first; the more recent was September 2004. A span of five months of laziness, absent-mindedness career in blogger.Because of that, I blog hopped again. But this time, I visited the sites of the people which I linked on mine. I checked out the entries of other people who are linked to the blogs of my friends. One thing led to another 'til I was already checking the posts of the people whom I barely even know. To summon one's emotion and put it into writing is hard. But ones it's done, there's a different lighteness inside.  I know. It's addictive. It's crazy. And I'm loving it. ****************** Hershey's take 5 chocolate tasted good. I got to try that last night. Tastes like Reese's peanut butter cups. But this one has pretzel coated with milk chocolate.  And speaking of good taste. I just finished my lunch. A bit late, yeah. But I enjoyed the food we ordered from Quick Stomach - lechon kawali and extra rice... plus sukang maasim.  ****************** I am somehow affected by the news about the health condition of Pope John Paul II. I am a Catholic that's why I'm also alarmed about the current situation of the leader of my religion. I am praying for his fast recovery. God bless him more.  ****************** Two days to go and it's time to synchronize our watches an hour ahead than the usual. That is if you are in the States or working in a company that follows U.S. time zones like where I am now. My five-day shift starts at 8 in the morning. Now, it would have to be at 7.  Here's an email about time adjustments in the U.S. sent by one of the supervisors in my team. If you're interested, read on. About Daylight Saving Time Daylight Saving Time (or Summer Time as it is called in many countries) is a way of getting more out of the summer days by advancing the clocks by one hour during the summer. Then, the sun will appear to rise one hour later in the morning when people are usually asleep anyway, at the benefit of one hour longer evenings when awake: The sunset and sunrise are one hour later than during normal time. DST could save energy (less artificial light is needed during the evening) and make the country more efficient in addition to the pleasing effect of lighter evenings. To make DST work, the clocks have to be adjusted one hour ahead when DST begins (during spring), and adjusted back one hour to standard time every autumn. There are many countries observing DST, and many who do not. Note: During the months March/April-September/October, the countries on the northern hemisphere are having their summer and may observe DST, while the countries in the southern hemisphere are having winter. During the rest of the year (September/October-March/April) is the opposite: Winter on the northern hemisphere, summer in the southern... and there might be DST in countries south of equator, but there are many exceptions to this. Benjamin Franklin suggested the method in 1784, but it was first during World War I, in 1916 in several counties in Europe that DST was adopted, although it was proposed several times before, but rejected. Daylight Saving Time is difficult to predict in future, many countries change the transition days/principles every year because of special happenings or conditions that has happened or will happen. Courtesy of time****************** A little over two hours and I'm outta here  . I'd be resting for the next couple of days. Oh. I forgot. Spare Monday because I'd be ironing my clothes for the next work week, buying some grocery, visiting my tito who's about to leave for the States and checking my beloved PEx account. I miss posting and chatting there  . I mentioned it here already that this site, as well as Friendster , has been blocked by the IT Department  here in my office. So, I would be needing to drop by a net cafe and get back in shape (My average post was 10.5 per day). So, 'til then. Have a nice weekend everyone! 
posted by Arn at 12:21 PM
|
Friday, April 01, 2005
OkCouldn't come up with a witty title. Anyway, my brother graduated yesterday. When I reached home, some of my relatives and family members are done eating. No. Ka Fely, my cousin, just prepared a simple recipe. Simple but delicious. My mom just asked her a few hours before the said event. So, everything was done in a hurry. I got to catch my lola, tito, and my two cousins. I ran after Dylan, my 5-year old cousin, to pinch his cheek. He just gave me a blank stare. My tito laughed and said, "Di ka nakilala. Haba kasi ng buhok mo, eh." (He didn't recognize you because of your hair.) I asked my two cousins to follow me inside my room because I am going to give them a toy that I got from McDonald's. I didn't get to talk to them that much because they were already preparing to go home when I arrived. The only thing that my lola asked me was the day that I'm going to visit them because my other tito and his family would be going back to the U.S. next week. I promised to drop by this coming Monday. I would love to see them again especially my three little cousins. My mom and I walked them to the street where their ride was parked. I got to sit and eat afterwards. I chatted with some of my cousins. Then, took pictures. I guess my post for today would have to be this short, ok?
posted by Arn at 3:15 PM
|
|
